Links zijn in rechtse tijden

Ode aan onderstaand artikel van Jos Verdonk, redacteur MUG Magazine februari 2012

Links zijn in rechtse tijden
Het valt niet mee links te blijven in rechtse tijden. In de jaren 80 was het eenvoudig om jong en links te zijn; iedereen op school was links. Behalve Martin Bosma (maar daar ging je dan ook niet mee om!). Het was de tijd van economische crisis en Koude Oorlog. Dat hielp ook.
Volgens Jeroen Pauw was ‘men’ destijds links als verzet tegen het establishment. Maar nu ís links het establishment, en rechts zijn een daad van verzet. Ofwel: rechts is het nieuwe links en links is het nieuwe rechts.
De huidige linkse oppositie moedigt evenmin aan om links te blijven. Denk aan het gestuntel
van Job Cohen. Denk aan het gegoochel van Yolande Sap met haar stekkerdoos. Na ‘Stekkergate’ heb ik mezelf plechtig beloofd nóóit GroenLinks te stemmen. Ik begrijp niet dat er in de aanloop naar de Algemene Beschouwingen niet één Kamerlid, spindoctor, voorlichter of communicatiespecialist van GroenLinks heeft gezegd: ‘Eh, dat met die stekkerdoos, zouden we dat nou wel doen?’
En dan Occupy: ik heb sympathie voor de doelstellingen van deze beweging (voorzover die me duidelijk zijn), maar de uitvoering is zo onbeholpen, beschamend en niet meer van deze tijd. Toen Paul de Leeuw het over Occupy Winschoten had, dacht ik dat hij een grapje maakte. Maar het bestaat! Daar zullen ze op Wall Street van geschrokken zijn. Als ik de Nederlandse activisten hun warrige verhaal hoor doen, neem ik me telkens voor zo snel mogelijk tot dat uitverkoren ene procentje te gaan behoren. Rechts zijn is niet zo heel erg, alleen de uitwassen ervan: ongebreideld consumentisme en de graaicultuur, dat credo ‘Ik heb, dus ik besta’.
Straks wordt het weer sexy om je tegen rechts af 
te zetten
Daar komt bij dat ik veel mensen ken die links zijn omdat het voor hen zelf goed uitkomt. Maar als je links bent uit eigenbelang, ben je eigenlijk rechts.
Vanaf de jaren nul van dit vermaledijde millennium is de jeugd rechts, al was het maar om zich af te zetten tegen het ouderlijk gezag. Maar ook die tendens zal keren. ‘Het nieuwe links’ ontwikkelt zelfvoldane, zure trekjes, met een zuurgraad die voorheen juist aan de oude linkse kerk werd toegedicht. Klagen over de Publieke Omroep, linkse hobby’s, cultuursubsidies en belastingcentjes – nu het gangbaar is om rechts te zijn, wordt het straks weer sexy je ertegen af te zetten. De eerste voortekenen zijn er al. Emile Roemer zou nooit met een stekkerdoos aankomen. 
Nog even geduld en het nieuwe links wordt weer het oude rechts en ons nieuwe rechts weer het vertrouwde links. Laten we op de rokende puinhopen van de oude ideologie een gezellige, sexy, nieuwe linkse kerk doen verrijzen. Want stenen zijn niet om te gooien, maar om mee te bouwen!