Het is januari 2012.
Op de deur van het Wijksteunpunt in mijn Spaarndammerbuurt lees ik dat de bewonersondersteuning verhuisd is naar een heel andere kant van de stad. Ik kijk naar binnen, het ziet er verlaten uit!
Toen ik er half december langs ging voor een woonvraag hing er een chaotische en nerveuze stemming. Mijn komst was op het verkeerde moment. Er heerste anarchie en onrust.
Stichting Dock had het moeten afleggen tegen de voor 2012 aangestelde ABC-alliantie, een samenwerkingsorganisatie van Akros, buurtparticipatie en Combiwel. Medewerkers zouden hun vertrouwde werkplekken in de buurt verliezen. Niemand wist wie ontslagen zou worden en wie er zou blijven. Niemand kon mij helpen.
Het is januari 2012
Ik heb mij
voorgenomen om te gaan sporten, ook al is het niet echt mijn 'ding' en surf op het web om te zoeken. In oktober 2011 had ik de website van stadsdeel West afgestruind, maar kon geen enkele sportaktiviteit ontdekken. Wel wat namen van de sportbegeleiders en emailadressen. Ik belde toen het stadsdeel, maar ook de medewerkster zocht met me mee en constateerde dat ik gelijk had. Toen de sporthal gebeld. 'Nee, voor ouderen was er niets meer, bezuinigingen!'
In december las ik de buurtkrant en vond de volgende krantenkop; 'senioren wegbezuinigd uit van Hogendorphal'. Toch surf ik nu nog een keer naar de website. Want had ik geen oproep van onze stadsdeelvoorzitster gehad voor een gratis fittest voor 50-ers? Dan moest er inmiddels toch aansluitend sportaanbod zijn, anders heeft zo'n initiatief geen enkele zin. Maar hoe ik ook zoek, er is niets te bespeuren!.
Het is januari 2012
Ik loop naar buurthuis de Horizon. Ik vraag naar een overzicht van activiteiten, want ik wil sporten. 'Hebben we niet mevrouw, misschien op internet'. Ik zie nieuwe gezichten en vraag waar iedereen is. 'Ontslagen, mevrouw, wij hebben het overgenomen. Maar we weten verder nog niet hoe het werkt hier hoor, dat zijn we nog aan het uitzoeken. Dus over sporten kunnen we u niets vertellen'.
Ik loop naar huis en ben ontsteld. Ontslagen! Is dit gecommuniceerd aan omwonenden en is er een afscheidsgelegenheid geweest? Hoe zouden die mensen behandeld zijn? Mijn indruk was: 'zeer onzorgvuldig'!
Het is januari 2012
Ik surf naar buurthuis de Waterval op internet. Daar hadden ze ook gymnastiek en dergelijke.
Maar de Waterval blijkt afgeserveerd te zijn; het is gesloten. Opnieuw voel ik ongeloof. Weer een leuke plek weg en... dus ook geen sport. Dan kijk ik bij de Horizon. Er staan alleen nog een paar onbeduidende niemendalletjes bij de activiteiten, maar... geen sport.
Het is januari 2012
Ik zucht... Ik kan dus niet in de buurt gaan sporten. Ik denk velen met mij. Het stadsdeelinitiatief voor de fittest is misleidend. Wat wilden ze daarmee? Daar ga ik dan met mijn goede voornemen. De particuliere sportaanbieders, de fitnesscentra, zijn voor mij te duur. Ik weet dat naast prijs, afstand voor mij doorslaggevend is. Dat geldt zelfs voor vriendschappen, blijkt uit onderzoek. Even naar je vriendin op de hoek, gaat nu eenmaal makkelijker dan drie kwartier fietsen, helemáál in de winter en in het donker.
Het is januari 2011
Ik loop mijn bibliotheek binnen in de Spaarndammerstraat. Ik zoek een boek en wil de krant lezen. Het is druk aan de leestafel. Ik pak de Mugkrant van december 2011 en lees het volgende: 'Kaalslag onder Amsterdamse organisaties'. Er worden vele voorzieningen genoemd, waaronder bepaalde buurthuizen, een blindenbibliotheek en waarachtig, het is niet waar, de bibliotheek Spaarndammerbuurt. Met pijn in mijn hart kijk ik naar de lezers. Straks niets meer dus!
Voor mij heeft de bibliotheek ook een sociale en psychologische functie. Alleen al het feit dat ik er naar toe kan op loopafstand, geeft me het gevoel dat ik onderdeel uitmaak van mijn buurt. Een gevoel van 'belonging'. Net als het psychologische verband tussen fysieke afstand en sporten, is er ook een psychologisch verband tussen fysieke afstand en boeken lenen. Dat geldt al helemaal voor ouderen, gehandicapten en nieuwkomers. Als zij naar elders moeten voor hun boeken, telt echter niet alleen de afstand, maar ook zijn er praktische belemmeringen. Hetgeen de psychologische tegenzin versterkt. De leescultuur van de Spaarndammerbuurt en ook die van mezelf zal drastisch veranderen.
Het is januari 2012
Ik loop wat rond en voel me bedrukt. Het hart uit de buurt en ook een beetje uit mij!
Waar gaat deze afbraak naar toe? Van belonging naar ontheemding?.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten